Met het overlijden van Jan van Os (1937-2013) neemt Alliance afscheid van een dierbare vriend die bij Alliance een onuitwisbare herinnering achterlaat. Een lange periode leek hij een beetje van de vereniging te zijn, hoewel hij zelf vond dat het wel meeviel.

 

Met maar liefst zes bestuursjaren lang heeft hij zijn bijdrage geleverd aan de vereniging zoals die nu is geworden. De commissies, waarvoor hij zich daarnaast nog inzette en de hand- en spandiensten waarvoor je hem ieder moment kon optrommelen, waren voor hem vanzelfsprekende zaken. Zoiets doe je nu eenmaal met en voor elkaar. Meer woorden besteedde hij daaraan niet.

 

Binnen Alliance waren er twee plekken waar hij het beste uit de verf kwam: de doellijn en de achtergrond. Als keeper verdedigde Jan vele jaren het doel van de hoogste teams. Binnen de selectie maakte hij veel vrienden met zijn nimmer aflatende humor en relativering als de wedstrijd weer eens niet was verlopen zoals gewenst.

 

Voor de tegenstander had hij tijdens de wedstrijd niet veel empathie, wat nog wel eens leidde tot discussies en arbitraal ingrijpen. Maar altijd met een glimlach als ondertoon. Na de wedstrijd viel de schil van zijn grote kleine hart en was de knoest weer de aaibaarheid zelf. Waarbij ook gezegd mag worden dat Jan gewoon een hele goede keeper was die menig wedstrijd voor het team uit het vuur sleepte.

 

De achtergrond was voor Jan zijn podium. Schijnwerpers hoefden voor hem niet. Zijn dienstbaarheid was voor het goede doel en niet voor de bühne. Binnen Alliance heeft hij op die manier heel wat gaatjes dichtgelopen. Omdat hij de vereniging kende als zijn broekzak, was hij er vroeg bij als iets mis dreigde te gaan.

 

Over zichzelf was Jan nooit zo mededeelzaam. Hij vond zichzelf niet zo belangrijk. Maar hij genoot wel met volle teugen van de aanwezigheid van anderen en de gezelligheid rond de wedstrijden. We hebben heel wat afgelachen met hem.

 

Het schrijven van dit stukje zou Jan maar onzin hebben gevonden. Je zou je tijd beter kunnen gebruiken, je hoort het hem zeggen. Zeker ook omdat er een lange periode was waarin hij zich wat minder liet zien op de vereniging, hoewel daar nu juist de laatste jaren verandering in kwam. Langs de lijn, om naar de twee hockeyende generaties na hem te kijken. En dan ook even naar binnen. Om te zien of er nog een bekend gezicht was van vroeger. En dan een praatje, een pilsje, een peukje. Van deze eigenzinnige en markante Jan moeten wij afscheid nemen. Alliance dankt deze pionier dat zij hem in haar midden mocht hebben. Zeker namens al diegenen die met Jan een hockeyleven lang lief en leed hebben gedeeld.