Op Hemelvaartsdag moesten we de wedstrijd tegen Union inhalen die we vlak na de winterstop niet konden spelen omdat het veld bevroren was. Deze wedstrijd was onze laatste kans om de play-outs te voorkomen. We moesten winnen! 

Om een lang verhaal kort te houden: het is ons niet gelukt. Erger nog, de eerste helft van de wedstrijd stonden meiden in zwart-witte shirts op het veld die er uitzagen als of ze voor het eerst met elkaar aan het hockeyen waren. 'Waar is Alliance Dames 1 gebleven?', vroeg iedereen zich af, 'de ploeg die zo leuk met elkaar kan spelen, de ploeg die zo hard kan vechten en werken…'  Die ploeg was nergens te vinden helaas. De ruststand was dan ook 1-0 voor Union.

In de kleedkamer werd het duidelijk dat als we het nu niet zouden oppakken met elkaar, we met z'n allen heel teleurgesteld naar huis zouden moeten, teleurgesteld over onszelf.

En opeens stonden in de tweede helft eindelijk speelsters van Alliance Dames 1 op het veld die het spel bepaalden en vochten om deze wedstrijd nog in het eigen voordeel te keren. Maar het was te laat. We hadden veel kansen, maar ze zaten niet. Union scoorde nog twee keer en toen wisten we dat we play-outs moeten spelen. 

De teleurstelling over ons eigen spel in de eerste helft was erg groot. Waarom lukt het de ene helft wel en de andere helft absoluut niet? Niemand die het weet...

Voor ons geldt: All for one, one for all!!! Dit moeten we beseffen en onthouden.  We hebben zeker onze les geleerd. Dit kunnen we nooit meer toelaten. 

We focussen ons nu vol op de komende twee wedstrijden en daarna gaan we met volle kracht de play-outs in!  We willen in overgangsklasse blijven en de hele ploeg gaat er hard voor vechten en bewijzen dat we daar ook horen.

Petra