In memoriam Ruud Schlatmann

In de loop der tijd heeft Alliance drie herinneringsboeken uitgegeven. Een in 1957, een in 1977 en een in 2007. Het is zeker niet toevallig dat de naam van Ruud Schlatmann in alle drie de boeken voorkomt. Ruud was een prominent lid van Alliance waar je niet makkelijk om heen kon. Als jongere broer van het latere erelid Henk en van topscoorder Reinhard werd Ruud bij wijze van spreken het Alliance-gevoel met de paplepel ingegeven. In zijn jonge jaren op de fiets van Bloemendaal naar Heemstede, meerdere keren per week, hij had het er voor over. Zijn enthousiasme voor hockey kende nauwelijks grenzen. Dat werd er niet minder op toen hij op Alliance ook nog eens zijn Ineke ontmoette. Hij was talentvol. In 1953 promoveerde hij met het roemruchte Heren 1 naar de Overgangsklasse. HGC, Amsterdam en Gooische werden verslagen. Ruud als captain en centrale spil in de vedediging. Met zijn lange gestalte overzag hij het spel en strooide met aanwijzingen. Na zo’n 15 jaren Heren 1 daalde Ruud af naar Heren 3. Daar leidde hij veelbelovende jonkies op en bereidde hen voor op het zwaardere werk waar hij zelf afscheid van had genomen.

Niet alleen op het veld, ook in de organisatie van Alliance was Ruud volop aanwezig. Langdurig lid van de Technische Commissie en lid van de Elftalcommissie. Redacteur van het papieren Alliance Nieuws waar zijn humorvolle stukjes geliefd waren. En natuurlijk scheidsrechter. Als ervaren hockeyer kende hij de handigheidjes en was er voor de getructe spelers bij hem weinig te halen. Hij doorzag alles en blies dan met een grote glimlach op de fluit. Het fluiten is hij nog lang blijven doen zoals de dames Old Timers kunnen beamen.

Hij richtte begin jaren zestig het Senioren-Convent op, waarin hij enthousiaste, maar in zijn ogen zeer geschikte, opvolgers opleidde en soms ook aan een bestuursvergadering liet deelnemen.

Het debat was voor Ruud een tweede natuur. Als hij tijdens een bestuursvergadering het woord vroeg, of nam, veerde eenieder op: ojee, opletten! Want in alles wat hij zei zat een ondertoon, zaten kwinkslagen, beschaafd en erudiet. Tenminste, als je daar gevoelig voor bent en dat waren de meesten gelukkig wel.

Het was ook altijd vermakelijk om na de wedstrijd in de buurt van het elftal te gaan zitten waarin Ruud gespeeld had. Om stiekem te luisteren naar zijn discussie met de scheidsrechter die steevast plaatsvond. Hij bood de scheids een drankje aan met de woorden ‘hartelijk dank voor het fluiten, maar ik zou het toch graag nog even willen hebben over uw beslissing aangaande dat voorval met die bal....(of die shoot....of dat off-side.....)’. Hij bleef dan drie zinnen ernstig en daarna stond ieder te schuddebuiken van het lachen. Hij was een graag gezien persoon in de scheidsrechterswereld.

Ruud was een onopvallende-opvallende man. Lange, lijzige passen, een heel veel gedragen, grijs gekleurd clubtenue. Maar een o zo'n verdienstelijk Alliance-lid. Ruud zal voor altijd onlosmakelijk aan Alliance verbonden blijven. Hij werd 81 jaar.

Reacties

Er zijn nog geen reacties, plaats uw reactie hieronder

Reageer op het nieuws