MHC Alliance

Arbitrage

Het voordeel heb (soms) een nadeel

10-11-2015 In een eerdere ‘Scheids’ ben ik wel eens van leer getrokken tegen onnodig complexe spelregels. Maar hoewel weinig regels in het hockey zoveel verwarring veroorzaken als de voordeelregel, schaar ik die niet in het rijtje ‘onnodig complex’. Ik vind het misschien wel de leukste regel van allemaal. Het is daarom de moeite waard om deze regel hier nog eens te bespreken.

Voordeel betekent precies wat het woord zegt: voordeel. Als een speler méér baat heeft bij doorspelen dan bij het toegekend krijgen van een vrije slag, spreken we van voordeel. Zonder twijfel gaat het hier bij veel scheidsrechters en spelers al mis. Want alleen het feit dat iemand nog steeds in balbezit is, wil niet zeggen dat er sprake is van voordeel. Misschien is hij er wel niets mee opgeschoten en bevindt hij zich inmiddels tussen drie tegenstanders. Dan heeft hij vast liever die vrije bal, waardoor hij in ieder geval weer even rustig om zich heen kan kijken.

Dit is ook de reden dat het voordeel voor een aanvaller heel anders werkt dan voor een verdediger. Als verdediger verkies je (bijna altijd) een vrije bal boven het mogen doorspelen. Bij een aanvaller geldt natuurlijk precies het tegenovergestelde. Echte aanvallers zijn heel alert op voordeelsituaties. Als scheidsrechter heb je oog voor de positie en voorkeuren van de spelers.

Pas nog had ik in een wedstrijd zo’n moment. Verdedigers passen de bal naar elkaar over in de achterste linie. Een van hen, op de kop van de cirkel, maakt een stopfout en de bal stuitert knullig tegen zijn voet, terwijl hij net in de cirkel staat. Een aanvaller stond op een paar meter en dus floot ik bijna voor de strafcorner. Gelukkig kon ik me nog net beheersen! Iedereen stond stil en wachtte secondenlang op het fluitsignaal. Dat niet kwam. Via zijn voet was de bal namelijk doorgerold in de richting van de aanvaller. Een aanvaller waardig was deze speler het meest alert van allemaal. Hij pakte de bal en joeg hem de goal in. Iedereen verbouwereerd achterlatend.

Er gebeurde een klein wonder. Ik werd door het aanvallende team –dat wel- uitvoerig gecomplimenteerd! Niets is zo leuk als het geven van voordeel aan een speler. Maar er hoort wel een klein schietgebedje bij. Je hoopt namelijk dat hij wat moois gaat doen met dat cadeautje. Slaat die aanvaller de bal al struikelend hopeloos naast, dan wordt onherroepelijk de vraag gesteld of het wel echt voordeel was. Omdat hij toch liever die strafcorner zou hebben gehad. Zeker in de cirkel zijn dat moeilijke afwegingen. Fluit je te vroeg dan ben je de sigaar. Schat je het voordeel fout in, dan zijn de rapen ook gaar: Dan werd jouw mooi bedachte voordeel ineens een nadeel. En als we dan gewoon alsnog de strafcorner geven? Ga dan maar dekking zoeken! Want het kenmerk van voordeel is dat als je het eenmaal hebt gegeven, je het niet meer kunt terugdraaien. Je hebt dus echt maar een of twee seconden om te beslissen.

De moraal van dit verhaal? Het is soms helemaal niet zo gek om heel even te wachten met fluiten.
En complimentjes moet je inlijsten!