MHC Alliance

De Scheids

De Scheids #30: Afspraakje

29-6-2017 Een harde doordringende fluit. Ik gebaar een speler die enkele tientallen meters bij mij vandaan staat om naar mij toe te komen. Gelaten begint hij aan zijn ‘walk of shame’. Dit zijn de seconden die ik altijd benut om na te denken wat ik tegen iemand ga zeggen. En dat is vrijwel nooit hetzelfde.

Deze jongen, een jaar of twintig, komt rustig naar mij toe lopen. Ja mijnheer? vraagt hij op rustige toon als hij vlakbij mij is. Een goede start. Vaker maak ik mee dat spelers zo hoog in hun emotie zitten dat ze er alles uit gooien wat in hun opkomt. Dan heeft het volstrekt geen zin om met ze te gaan twisten over wat er volgens jou is gebeurd. Het risico van escalatie naar onnodige kaarten is dan veel te groot. Laten uitrazen is dan het devies. Pas als een speler weer rustig is kun je zinvol een gesprek met hem aangaan.

Want dat is volgens mij precies wat er meestal moet gebeuren als je iemand bij je roept: een gesprek aangaan. Een gesprek betekent per definitie inbreng van twee kanten. Anders is het een monoloog die uitmondt in een reprimande. Dat kan soms ook nodig zijn. Maar ik denk wel dat scheidsen, waaronder ikzelf in het verleden, te snel naar die reprimande grijpen. En laten we eerlijk zijn, da’s wel zo veilig, want de macht over de kaarten biedt je de ruimte om het eigen gelijk op te leggen.

Terug naar het veld. Ja mijnheer? Vraagt de jongen rustig. Ik besluit het gesprekje met een vraag te beginnen. Wat vond je nou zelf van die actie? vraag ik. Hij kijkt mij onderzoekend aan. Een intelligente jongen zie ik al. Nou, zegt hij, eerst gaf ik hem een klap op zijn stick en daarna een duw in zijn rug. Dat had ik achteraf beter niet kunnen doen. Bingo! Bonuspunten!

Dat is inderdaad precies wat ik ook zag, zei ik hem. Je begrijpt denk ik wel dat we dat op het hockeyveld niet willen zien? Natuurlijk, zegt hij. Maar, voegt hij er aan toe, het was vandaag wel de eerste keer dat ik dat deed! Dat klopt ook, zeg ik hem. En wat mij betreft was het ook meteen de laatste keer! Zullen we dat afspreken? De speler bevestigt onze afspraak en houdt zich er verder de hele wedstrijd aan.

Na de wedstrijd spreek ik een ervaren bondsscheidsrechter die stond te kijken. Ik vertel hem wat ik besprak met de speler. Hij buldert van het lachen. Blijven experimenteren! zegt hij. En dat is volgens mij precies de moraal van dit verhaal. Fijne vakantie!